tussen de zinnen

Mijn gedachtes, hersenspinsels, overdenkingen eindelijk op 'papier'. kleine momenten uit mijn leven. Lekker schrijven wat ik wil. The little stories of my life and my little twisted mind.

Verhaal voor school bij een muziek fragment

Haar voeten zakten langzaam weg in het zachte zand. Ze voelde de kleine korreltjes tussen haar tenen kriebelen. Het was het enige gevoel wat haar nog gelukkig kon maken. De zee kwam steeds wat dichterbij en bij elke stap werd de ondergrond harder. Een schelp kraakte onder haar voet en brak in honderd kleine stukjes, net als haar hart had gedaan na zijn definitieve besluit. Ze liep verder en bij de volgende pas spetterde het water tegen haar schenen aan. Eindelijk was ze bij de zee. De ondergaande zon scheen op het water, vurig, alsof een streep in de zee in brand leek te staan. De vlammende kleuren weerkaatsten in haar zonnebril. Deze bedekte haar natte ogen en haar doffe blik. De wind liet het zand tegen haar natte benen aan waaien en de losse korreltjes schuurden langs haar betraande wangen.

Ze wilde afscheid nemen van de plek die diep verscholen in haar hart lag. Hier was hij het geweest die haar in verrukking had gebracht, als een prachtige bloem in een dorre woestijn. Hij had haar lippen gekust, haar nek beroerd en haar dijen gestreeld. Elke avond kwamen ze bij elkaar met alleen een fles wijn en een kleedje, terwijl de oranje gloed langzaam van het strand verdween. Hun liefde was genoeg om elkaar warm te houden. Ze praatten de hele nacht over hoe hun werelden er uit moesten zien. Ze waren elkaars geliefden en elkaars maatjes. En nu was het voorbij, het sprookje waarin ze vier maanden had geleefd was uit. Hij kon de gedachtes niet uit zijn hoofd laten verdwijnen. Hij was gelukkig met haar geweest, maar kon zijn ex toch niet vergeten.

De tranen gleden van haar wangen op haar lippen. Ze proefde de zoutigheid van de druppels. Zijn ex was tussen hen in komen te staan, als een soort prikkeldraad waar de constante spanning op stond. En hij kon dat niet meer aan.

Blijkbaar was zijn liefde voor zijn ex nog sterker dan dat voor haar.

Al die woorden die hij haar in het oor had gefluisterd, waren nu niets meer dan overleden klanken. Het was voorbij. Ze ging naar huis. Een lange terugreis met meer bagage dan op de heenreis. Wat ging ze hem missen en hoe kon ze ooit dat vurige verlangen voor hem in haar blussen.

zeven

24 mei 2009. Mijn telefoon hoor ik overgaan in mijn broekzak. Het is mijn zus en ze feliciteert me. Ik ben op mijn werk en heb geen idee waar ze het over heeft. Terwijl ik de broodjes aan het bijvullen ben vertelt ze me dat ik die dag zeven jaar suikerziekte heb. Zo veel jaar alweer. zeven jaren met prikken, insuline en irritaties over mijn ziekte. Ik had er die dag nog niet aan gedacht, maar het is een datum die mijn leven toch wel veranderde.

Het moment dat ik officieel diabetes had, kan ik me nog goed herinneren. Het was op een warme zomerse dag. Ik ging met mijn moeder naar de dokter.Want wat voelde ik me slecht.

Het begon de drie weken ervoor. Ik ging opeens veel ging drinken. Drinken, zuipen, liters gingen naar binnen. Ik snapte er niets van, want zo veel dronk ik nooit. Hele pakken appelsap gingen er door heen. Om vervolgens weer naar de wc te rennen en daar alles weer te loodsen.

Ik viel vooral aan het einde kilo’s af en was helemaal gelukkig. Ik deed er niets voor en toch kreeg ik het figuur van een fotomodel. Toen ik een halve kilo per dag af viel vonden mijn moeder en ik het te gek worden. De ongerustheid deed zijn intrede en ik moest in actie komen. Een dag voor de dag des oordeels ging ik nog met school op een stedentripje. Den Haag en Delft waren aan de beurt. Wat een dag. Met extreme dorst en enorme plasdrang was mijn busreis niet erg aangenaam. Tijdens het winkelen met schoolvriendinnen was het handig geweest als ik een openbaar toilet achter mijn kont aan had. Nu kreeg elk restaurant een bezoekje van mij. Moe zat ik weer in de bus terug naar huis. Mijn lijf had geen scheet energie meer over. Toch wel blij dat ik naar de dokter ging.

En daar zat ik dan in de wachtkamer. Het eerste wat ik deed, toen ik daar aankwam, was mijn flesje met water vullen. Om deze weer in een rap tempo leeg te drinken. Mijn moeder keek haar ogen uit.

Eenmaal in de wachtkamer dacht de arts gelijk al aan diabetes. Ik had echter geen idee wat dit voor ziekte was. De arts assistent prikte me en ze dacht dat het apparaatje kapot was. Zo’n gekke suikerwaarde had ik in mijn lichaam. Maar kapot was hij zeker niet en vanaf dat moment had ik officieel diabetes. En ik was een ontzettende leek op dat gebied. In het ziekenhuis leerde ik de kneepjes van de ziekte. Na vijf dagen stond ik er weer alleen voor en toen kon het echte werk beginnen.

En dat is nu zeven jaar geleden. Zeven jaar geleden dat ik moest leren wat diabetes was, dat ik onzeker een koekje at, dat ik nog een spuit in mijn been zette, dat ik me strak aan het dieet hield, dat ik onverwachte uitschieters had door te weinig kennis. Dat ik me voor mijn diabetes schaamde. Dat ik dacht dat ik het allemaal wel accepteerde. Dat ik het uiteindelijk echt een klote ziekte begon te vinden. Dat ik er nu mee om moet leren gaan

Ik keer weer terug uit mijn overpeinzingen en hoor een klant vragen of hij een koffie mag. Ik doe braaf mijn werk om vervolgens een broodje te pakken. Het is lunchtijd. Zeven jaar geleden hoefde ik nog niet aan de insuline te denken maar nu geef ik trouw mijn shotje.

Zeven jaar geleden, benieuwd naar de volgende zeven jaar.  

Dubbel

Over twee maanden ben ik er weg. Eindelijk, want wat heb ik het gehaat. Ik wilde er niet heen, moest er niet van weten en kreeg er nachtmerries van. “Waarom heb ik hier voor gekozen”, vroeg ik mij vaak af. Ik zag uit naar het moment dat ik er niets meer mee te maken had.  

En nu is het zover. Ik mag weg. Nog twee maandjes uitzitten. Eindelijk kan ik dan weer de vrijheid voelen, niet meer elke dag verplicht vroeg op staan. Niet meer zo op de regels zitten. En ik ben er klaar voor.

Maar er is ook iets raars met me gebeurd. Ik begin het er namelijk fijn te vinden. Ik ben weer mezelf, klets, lach en dans. Contacten zijn dieper geworden en de nachtmerries zijn over. De angst om heen te gaan is weggevlogen. Nu ga ik het zelfs missen. Weer mijn eigen ding doen voelt vreemd. Ik heb er dus toch iets aan gehad.

"You don’t know what you got, till it is gone", zeggen ze zo vaak. Zeker waar, want hoe dichter ik bij de eindstreep ben, hoe lastiger ik het vind om weg te gaan. Het achter me te laten en weer mijn eigen pad te bewandelen. Relaxed is het zeker, maar toch ook wel een beetje spannend. Wat gaat het me brengen? Ik ben er super benieuwd naar.

treinreis

Hoe belangrijk is het om in de trein een goed plekje uit te kiezen. Dit kan een saaie treinreis voorkomen.

Met mijn iPod op staar ik naar mijn medepassagiers. De vrouw voor mij is niet echt verhaalswaardig. Ze leest een boek en in haar oren heeft ze een mp3 speler uit het jaar nul. Aan de rimpel op haar voorhoofd is te zien dat ze helemaal opgaat in haar boek. Duidelijk geen contact meer mee te krijgen.

Met zijn tweeën houden wij een vierbanks-zitje bezet. Naast ons zitten een jongen en een meisje. Ze kennen elkaar niet en liggen beiden te slapen. De jongen zit eruit als een corpsbal, met een ballige blouse en een duuruitziend horloge. Zijn benen zijn helemaal uitgerekt en ik vraag me af of hij nog wakker gaat worden als hij bij zijn eindbestemming is aangekomen. Het meisje ligt met haar gezicht in de zon. Haar brillenglazen flikkeren in het licht. Ze ademt rustig heen en weer. Ze maakt een kalme indruk. In mijn fantasie vinden de twee passagiers elkaar stiekem leuk en checken ze elkaar vanonder hun oogleden, om straks samen de trein uit te lopen. Het verhaal stopt in mijn hoofd en ik kijk naar de andere passagiers. Wat ik nu heb gezien vond ik nog niet erg spannend.

Voor mij links zit echter een jongen met een leuke uitstraling. Af en toe hebben we oogcontact en lachen we naar elkaar. We doen net of we ergens anders naar kijken, om dan vluchtig met onze ogen elkaar te ontmoeten. Hoe oud zou hij zijn? 20, 21? Hij heeft een camera bij zich en dat interesseert me. Zal hij ook journalistiek student zijn?

Ook het type iPod, die precies dezelfde is als die van mij, is mij al opgevallen. Zijn kleren zijn hip en hij is de hele tijd aan het geinen. Helaas te jong, maar hij heeft mijn treinreis aanzienlijk leuker gemaakt. En voor ik het weet ben ik weer in Zwolle. Mijn medepassagiers zijn wakker geworden en samen lopen we de trein uit. De hippe jongen verlies ik uit het oog. De bal en het meisje lopen dezelfde richting op ik kijk ze na tot ze de hoek om zijn. Je weet het maar nooit. Fantasie wordt soms werkelijkheid.

zussenliefde op afstand

De wereld zoeft aan me voorbij. Utrecht ligt alweer achter me en langzaam kom ik steeds wat dichter bij Den Haag. Mijn zus gaat vandaag een dagje met mij doorbrengen. En niet alleen zij, maar ook het kindje in haar buik. In de trein laat ik mijn gedachtes de vrije loop. Hoe mooi is het dat mijn oudste zus zwanger is. Een klein leventje, nu nog veilig verstopt in haar buik, maar straks als een stoer jongetje of meisje op deze grote enge wereld.

Wie had gedacht dat ze zwanger zou worden? Vroeger vond ze kindjes maar niets. Zodra ze een koter hoorde huilen, ging ze zich ergeren. En als er eentje in de buurt was, dan was zij niet diegene die het kleintje nou graag wilde vasthouden. Maar langzamerhand veranderde ze. Ze zocht toenadering en ging zelfs met baby’s op de foto. Een hele stap. Steeds meer kreeg ze het moeder instinct. En toen kwam het mooie nieuws dat ze zwanger was. Toch nog aardig onverwacht, maar echt super leuk nieuws. Ik was helemaal blij en zag me al dikke lol maken met het kindje. Maar dat gaat nu toch even wat anders lopen.

Een maand geleden kwamen ze ons iets vertellen. We hoopten dat ze zouden zeggen dat ze gingen trouwen. Maar wat ze zeiden was 180 graden de andere kant op. Met moeite vertelden ze dat ze gingen emigreren. Naar Kenia. Ja, Kenia ja. Ik dacht echt, w.t.f. waarom? Waarom zo ver weg? Waarom nu? En naar een land zo ver weg van het veilige Nederland. Ik heb het eerste half uur niets kunnen zeggen. Mijn zus waar ik zo’n mooie band mee heb opgebouwd, mijn zus van wie ik zo veel hou, gaat emigreren! Ik kan haar niet even opbellen als ik mij klote voel, want dat deed ik vaak omdat ze zoveel in mij herkent. Even langsgaan, kost 8 uur vliegtijd. En ik kan de kleine stapjes van het kindje niet meer volgen. En om het maar zo te zeggen, dat vind ik mooi kut. Ik had ze zo graag dicht bij me gehad. In veiligheid en op knuffelafstand

Gelukkig is er nu skype en kan ik ze toch nog vaak zien. Ik kan dan naar het kindje zwaaien, want hij moet natuurlijk wel zien wat voor stoere tante hij heeft! En weet je, ik gun het ze ook zeker wel. Het is zo’n mooie kans voor hen. Dit wilde ze allebei heel graag. En ik heb er weer een extra vakantieadres bij.

En deze maanden dat ze er nog zijn, haal ik er uit wat er in zit. Zo nu ook, nu de wereld aan me voorbij gaat. Het veilige Nederland met de vertrouwde trein die me naar haar toebrengt. Zodat ik aan haar buik kan voelen. Zodat we samen kunnen lachen en huilen.

Langzaam kom ik dichter bij Den Haag, waar ik straks haar en de kleine een hele dikke knuffel ga geven.

dichtbij

Elke dag ben je bij me, heel dichtbij me. Dat moet ook wel, want ik kan niet zonder je. Als je even van mijn zijde wijkt, ben ik niet te genieten. Hopeloos probeer ik je dan te zoeken en als dit niet lukt probeer ik niet aan je te denken. Als ik dan thuis kom en ik zie je op het kussen liggen, dan komt er een glimlach rond mijn mond. Dan zijn we weer samen.

Af en toe laat je mij in de steek. Vaak op de belangrijke momenten, bijvoorbeeld in de trein, op mijn fiets of tijdens een wandelingetje. Als ik dan de hele dag zonder jou door moet, ben ik een beetje boos op je. Waarom gaf je niet eerder aan dat je meer nodig had? De hele dag blijf ik in een mineurstemming. Goed maken lukt je dan niet meer. Als ik dan weer thuis ben en je wat extra energie heb gegeven, ben je weer helemaal nummer 1 voor mij. Mijn boosheid ebt weg en de angst dat je me in de steek laat is ver weg gestopt. Ik stop je in mijn broekzak en je bent weer dichtbij me. Even vertrouwd als altijd.

Ik stap op mijn fiets en hoor dat je bij me bent, heel dichtbij me, Mijn Ipod, wat moet ik toch zonder jou?